Ten wierszyk napisałam wiele lat temu i choć nie jest już dla mnie, w pewnym sensie 'na czasie' to temat jest jak najbardziej uniwersalny, dlatego postanowiłam go tu zamieścić.
Życzę miłej lektury :)
Jest taka jedna osoba,
do której jestem
bardzo przywiązana.
Tak bardzo są dla mnie
ważne jej słowa
i jej otwarte ramiona.
Tylko, że jest największą głupotą
oczekiwać, że pusta filiżanka
wypełni twe pragnienia
i że mała zwykła osoba
spełni twe oczekiwania.
Ale to pragnienie w sercu,
ta tęsknota jest tam
zawsze tak gorąca.
Dlatego ciągle chodzę
i szukam, że może jednak
teraz, jakoś się uda,
że może to miłe słowo,
ten uśmiech, spojrzenie,
właśnie ta chwila,
z tą osobą da mi
to upragnione szczęście...
I ciągle znowu to samo,
pustką się kończy zabawa,
a ja jak to zwykle bywa
znowu jestem sama.
Nie umiem się pozbierać.
Nie umiem zwyczajnie wybaczyć,
być miłą i troskliwą i działać
tak jakby nic nie było,
tak jakby nic się nie stało.
Ale po co powtarzać to wszystko?
Po co robić ciągle to samo?
...
1997
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz