Pewnego dnia Raghunatha dasa Goswami siedział w świetle słonecznym na brzegu Radha-kundy, lamentując z powodu rozłąki z Radharani. Kiedy nadszedł dzień słońce stało się nieznośnie gorące i Raghunatha zaczął się obficie pocić. Również potoki łez płynęły z jego oczu i sprawiały że ziemia robiła się błotnista. Śrimati Radharani nie mogła znieść tego widoku i osobiście przyszła tam i stanęła za Raghunatha dasem. Trzymając swój welon ochraniała Raghunathę przed upalnym słońcem. Znosząc pełną siłę słońca, Śrimati Radharani również zaczęła się obficie pocić w wyniku czego jej ubrania stały się mokre a ziemia stała się nawet bardziej błotnista.
Tak się zdarzyło, że Sanatana Goswami jeszcze raz przybył tam z wizytą i doznał szoku kiedy ujrzał Śrimati Radharani chroniącą Raghunathę przed upalnym, południowym słońcem. Radharani spojrzała na Sanatanę, uśmiechnęła się i nagle zniknęła. Następnie Sanatana podszedł do Raghunathy i przeszkodził w jego medytacji upominając go ponownie, tym razem za przyjmowanie służby od Śrimati Radharani i opisał mu wszystko czego był świadkiem.
Raghunatha w niedowierzaniu obrócił się i ujrzał lotosowe odciski stóp Śrimati Radharani na miękkiej, błotnistej ziemi. Wtedy Raghunatha zaczął płakać jak dziecko nieprzytomnie turlając się w ekstazie na ziemi do przodu i do tyłu.
(Olej na płótnie 50 x 60)
