Pewien ateista spadł ze skały. Zsuwając się w dół złapał się gałęzi małego drzewka i zawisł tak pomiędzy niebem nad sobą i skałami tysiąc stóp poniżej, wiedząc, że długo tak nie wytrzyma.
Wtedy przyszedł mu do głowy pomysł.
- Boże! - wykrzyknął z całej siły.
Cisza. Nikt nie odpowiedział
- Boże! - krzyknął znowu - Jeśli istniejesz, ocal mnie a obiecuję, że będę w Ciebie wierzył i innych uczył wiary.
Znowu cisza.
Wtem, omal nie puścił gałęzi, słysząc potężny głos rozbrzmiewający echem w wąwozie:
- Wszyscy mówią to samo, gdy tylko potrzebują pomocy.
- Nie, Panie! Nie. - wykrzyknął człowiek z iskierką nadziei - Nie jestem taki jak inni. Czy nie widzisz, że już zacząłem wierzyć, słysząc twój głos mówiący do mnie? Ocal mnie tylko, a będę głosić Twoje Imię po wszystkich krańcach Ziemi.
- Dobrze - rzekł głos - Ocalę cię. Puść gałąź.
- Puść gałąź!? - zawołał oszalały człowiek - Czy myślisz, że zwariowałem?
autor: Anthony de Mello
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz